توضیحات
تحقیق اتابكان و خوارزمشاهيان
دانلود تحقیق با موضوع اتابكان و خوارزمشاهيان،
در قالب word و در 13 صفحه، قابل ویرایش.
در قالب word و در 13 صفحه، قابل ویرایش.
بخشی از متن تحقیق:
اتابكان و خوارزمشاهيان
ترتيب
اداره مملكت پهناور ايران ( بعد از خارج شدن از استيلاي عربها ) ، به
صورتي درآمد كه ولايتهاي ايران ،كمابيش به حالت نيمه مستقل امور خود را
انجام مي دادند . اين ترتيب حكومت ، به خصوص در اواخر عصر غزنوي و در تمام
دوره سلجوقي به صورت چشمگيري توسعه و گسترش يافت.
تركمانان سلجوقي به
سبب وسعت ممالكي كه به دست آورده بودند ، اداره آن را از حالت تمركز خارج
ساختند ، ( به خصوص كه خود نيز پايتخت ثابت نداشتند ). سلجوقيان به تناسب
رعايت اوضاع زمان ،نيشابور مرو،اصفهان و اندك زماني نيز ، بغداد را
پايتخت خويش قرار دادند . البته ، اين غير از موقيعت سلجوقيان كرمان و
سلجوقيان آناتولي است كه هر كدام پايتختهاي خاص خود را داشتند ( اگر چه
،آن نيز به نوبه خود متغير بود) . به عنوان مثال ،سلجوقيان كرمان هفت ماه
گرم از سال را در كرمان ( بردسير ) و پنچ ماه سرد را در جيرفت ( قمادين )
مي گذراندند كه تا پايتخت زمستاني ، بيش از چهل فرسنگ ( 240 كيلومتر )
فاصله داشت .
پادشاهان سلجوقي ، اصولا” در دربار خود ريش سفيدان و
مربياني داشتند كه در اداره مملكت با آنان مشورت مي كردند . بعضي از اين
افراد ” اتابك ” ( معلم يا مربي ) بعضي اميرزادگان سلجوقي نيز بودند. براي
اداره ولايتهاي دور دست گاهي بعضي از اين اتابكان را مامور مي ساختند ،
چنانكه طغتكين پسر تاج الدوله تتش را در سال 479 ه.ق. مامور دمشق ساختند ، و
عماد الدين زنگي ( از غلام زادگان سلطان ملكشاه سلجوقي ) ماموريت موصل را
يافت . همچنين ، ايلدگز ( اتابك ارسلان شاه سلجوقي ) به آذربايجان رفت ،
وسلغز به فارس و اتابك مويد الدين آي آبه به نيشابور و اتابك سام و عزالدين
لنگر به يزد فرستاده شدند …
ترتيب
اداره مملكت پهناور ايران ( بعد از خارج شدن از استيلاي عربها ) ، به
صورتي درآمد كه ولايتهاي ايران ،كمابيش به حالت نيمه مستقل امور خود را
انجام مي دادند . اين ترتيب حكومت ، به خصوص در اواخر عصر غزنوي و در تمام
دوره سلجوقي به صورت چشمگيري توسعه و گسترش يافت.
تركمانان سلجوقي به
سبب وسعت ممالكي كه به دست آورده بودند ، اداره آن را از حالت تمركز خارج
ساختند ، ( به خصوص كه خود نيز پايتخت ثابت نداشتند ). سلجوقيان به تناسب
رعايت اوضاع زمان ،نيشابور مرو،اصفهان و اندك زماني نيز ، بغداد را
پايتخت خويش قرار دادند . البته ، اين غير از موقيعت سلجوقيان كرمان و
سلجوقيان آناتولي است كه هر كدام پايتختهاي خاص خود را داشتند ( اگر چه
،آن نيز به نوبه خود متغير بود) . به عنوان مثال ،سلجوقيان كرمان هفت ماه
گرم از سال را در كرمان ( بردسير ) و پنچ ماه سرد را در جيرفت ( قمادين )
مي گذراندند كه تا پايتخت زمستاني ، بيش از چهل فرسنگ ( 240 كيلومتر )
فاصله داشت .
پادشاهان سلجوقي ، اصولا” در دربار خود ريش سفيدان و
مربياني داشتند كه در اداره مملكت با آنان مشورت مي كردند . بعضي از اين
افراد ” اتابك ” ( معلم يا مربي ) بعضي اميرزادگان سلجوقي نيز بودند. براي
اداره ولايتهاي دور دست گاهي بعضي از اين اتابكان را مامور مي ساختند ،
چنانكه طغتكين پسر تاج الدوله تتش را در سال 479 ه.ق. مامور دمشق ساختند ، و
عماد الدين زنگي ( از غلام زادگان سلطان ملكشاه سلجوقي ) ماموريت موصل را
يافت . همچنين ، ايلدگز ( اتابك ارسلان شاه سلجوقي ) به آذربايجان رفت ،
وسلغز به فارس و اتابك مويد الدين آي آبه به نيشابور و اتابك سام و عزالدين
لنگر به يزد فرستاده شدند …
