توضیحات
تحقیق مشروطه و استبداد
دانلود تحقیق با موضوع مشروطه و استبداد،
در قالب word و در 21 صفحه، قابل ویرایش.
در قالب word و در 21 صفحه، قابل ویرایش.
بخشی از متن تحقیق:
واژة
مشروطه كه معادل واژة Constitutionalism در زبان انگليسي و معادل واژة
«دستور» در زبان عربي و معادل واژة «آيين» در زبان رايج در كشورهاي هند و
پاكستان است، اصطلاحاً به عنوان «حكومتي كه بر شالودة يك قانون اساسي و
نظام پارلماني بنياد شده باشد»، به كار برده شده است. در ايران دو واژة
«مشروطه» و «مشروطيت» به نظام حكومتي‌اي اطلاق مي‌شود كه پس از انقلاب سال
1325 هـ ق (1906 م) پديد آمد.
در مشروطه دو عنصر «پارلمان» و «قانون
اساسي» مطرح مي‌شود؛ كه در پرتو قانون بحث‌هاي مساوات، برابري، برادري،
ازادي، ناسيوناليسم مطرح مي‌شود و اين اشعار متأثر از انقلاب فرانسه و غرب
است كه در دوران مذكور وارد ايران گرديد. مفهوم اين اشعار خصوصاً شعار
ناسيوناليسم، حكومت و حاكميت مستقل است؛ كه نياز به قانون و پارلمان مستقل
را اعلام مي‌دارد و به دنبال آن بحث تابعيت مطرح مي‌شود. از همين رو است كه
در سال 1304 هـ ش، در دوران رضاخان شناسنامه صادر مي‌شود. از آنجا كه در
آن زمان به نظر عده‌اي از علما مفاهيم قانون و ناسيونالسيم يا مفهوم جهان
شمولي اسلام ناسازگار است، در آن زمان تحولي در مفهوم مشروطه روي مي‌دهد كه
بر اساس آن عده‌اي در كنار مشروطه واژة مشروعه را به كار برده‌اند.[1] اما
در مشروطه مشروعه دو نوع قانون به رسميت شناخته مي‌شود:
1. قانون ديني، كه در دين و شريعت وضع شده و قابل تغيير نيست.
2. قانون عرفي، كه مربوط به امور روزمره بوده و قابل تغيير است.
زمينه‌هاي پيدايش نهضت مشروطه
1.
زمينه‌هاي فكري نهضت مشروطه: آن دسته از انديشه‌هايي كه از يك سو نظام
سلطنتي را زير سؤال مي‌برد و از سوي ديگر بر نظام سياسي مشروطه تأكيد
مي‌كرد، بر دو قسمت مي‌باشند:
الف. زمينه‌هاي فكري داخلي:
1.
عدالت‌خواهي شيعه؛ 2. تلاش‌هاي فكري مصلحان مسلمان و روحانياني مانند ملا
علي كني، ميرزاي شيرازي، سيد جلال الدين اسدآبادي، آخوند خراساني، ميرزاي
نائيني، شيخ فضل الله نوري[2]؛ 3. تفكرات و تلاش‌هاي فكري غرب‌گراياني كه
خواهان توسعة ارتباط ميان ايران و اروپا بودند، مانند تقي‌زاده، ملكم‌خان،
آقاخان كرماني، آخوندزادة مراغه‌اي؛ 4. عدم تبعيت از كفار و اطاعت از مراجع
تقليد و روحانيون؛ 5. انديشه شيعي غصبي بودن حكومت سلطنتي در زمان غيبت
امام زمان(عج)؛ 6. نوشته‌هاي روزنامه‌هايي مانند قانون، ثريا، پرورش و اختر
…
مشروطه كه معادل واژة Constitutionalism در زبان انگليسي و معادل واژة
«دستور» در زبان عربي و معادل واژة «آيين» در زبان رايج در كشورهاي هند و
پاكستان است، اصطلاحاً به عنوان «حكومتي كه بر شالودة يك قانون اساسي و
نظام پارلماني بنياد شده باشد»، به كار برده شده است. در ايران دو واژة
«مشروطه» و «مشروطيت» به نظام حكومتي‌اي اطلاق مي‌شود كه پس از انقلاب سال
1325 هـ ق (1906 م) پديد آمد.
در مشروطه دو عنصر «پارلمان» و «قانون
اساسي» مطرح مي‌شود؛ كه در پرتو قانون بحث‌هاي مساوات، برابري، برادري،
ازادي، ناسيوناليسم مطرح مي‌شود و اين اشعار متأثر از انقلاب فرانسه و غرب
است كه در دوران مذكور وارد ايران گرديد. مفهوم اين اشعار خصوصاً شعار
ناسيوناليسم، حكومت و حاكميت مستقل است؛ كه نياز به قانون و پارلمان مستقل
را اعلام مي‌دارد و به دنبال آن بحث تابعيت مطرح مي‌شود. از همين رو است كه
در سال 1304 هـ ش، در دوران رضاخان شناسنامه صادر مي‌شود. از آنجا كه در
آن زمان به نظر عده‌اي از علما مفاهيم قانون و ناسيونالسيم يا مفهوم جهان
شمولي اسلام ناسازگار است، در آن زمان تحولي در مفهوم مشروطه روي مي‌دهد كه
بر اساس آن عده‌اي در كنار مشروطه واژة مشروعه را به كار برده‌اند.[1] اما
در مشروطه مشروعه دو نوع قانون به رسميت شناخته مي‌شود:
1. قانون ديني، كه در دين و شريعت وضع شده و قابل تغيير نيست.
2. قانون عرفي، كه مربوط به امور روزمره بوده و قابل تغيير است.
زمينه‌هاي پيدايش نهضت مشروطه
1.
زمينه‌هاي فكري نهضت مشروطه: آن دسته از انديشه‌هايي كه از يك سو نظام
سلطنتي را زير سؤال مي‌برد و از سوي ديگر بر نظام سياسي مشروطه تأكيد
مي‌كرد، بر دو قسمت مي‌باشند:
الف. زمينه‌هاي فكري داخلي:
1.
عدالت‌خواهي شيعه؛ 2. تلاش‌هاي فكري مصلحان مسلمان و روحانياني مانند ملا
علي كني، ميرزاي شيرازي، سيد جلال الدين اسدآبادي، آخوند خراساني، ميرزاي
نائيني، شيخ فضل الله نوري[2]؛ 3. تفكرات و تلاش‌هاي فكري غرب‌گراياني كه
خواهان توسعة ارتباط ميان ايران و اروپا بودند، مانند تقي‌زاده، ملكم‌خان،
آقاخان كرماني، آخوندزادة مراغه‌اي؛ 4. عدم تبعيت از كفار و اطاعت از مراجع
تقليد و روحانيون؛ 5. انديشه شيعي غصبي بودن حكومت سلطنتي در زمان غيبت
امام زمان(عج)؛ 6. نوشته‌هاي روزنامه‌هايي مانند قانون، ثريا، پرورش و اختر
…
