هيچ جاي خارج از طبيعت نيست که داراي اصالت بيشتري در ساختار وجود انسان
باشد و انسان را از طبيعت دور کند. هر ساحت ماوراي که باشد درباطن همين
طبيعت است و تنها راه رسيدن به آن پيوستن و يکي شدن با طبيعت است.زيربناي
انسان شناسي در طبيعت شناسي است و طبيعت مادر انسان است. انسان از طبيعت
برخاسته و به طبيعت باز مي گردد.زيربناي عملي اين نگرش دوستي، بهره مندي و
صميميت با طبيعت است…