ا اولین شا عره زبا ن د ری که د رتذ کره ها ا زا و نا
م برد ه شد ه ا ست ، رابعه بنت کعبه قزداری میبا شد که همعصر شاعر و ا
ستاد شهیر زبان دری  رود کی بود و د ر نیمه اول  قرن چهارم د ر بلخ حیات
داشت ، پدر ا و که شخص فاضل  و محترمی بود د ر دوره سلطنت سامانیان در
سیستان ، بست ، قدهار و بلخ حکومت می کرد . تاریخ تولد رابعه در د ست نیست 
ولی پاره ا ی از حیات او معلوم است.
ا ین دختر عاقله و دانشمند در ا ثر
توجه پد ر تعلیم خوبی ا خذ نموده ، درزبا ن دری معلو ما ت وسیعی حاصل کرد،
و چون قریحه شعری دا شت ، شروع بسرود ن ا شعار شیرین نمود . عشقیکه رابعه
نسبت بیکی ار غلا مان برادر خود در دل میپردازد ، بر سوز و شور اشعارش
افزوده آنرا بپایه تکامل رسانید
حارث ، براد ر رابعه که بعد از مرگ پدر
حاکم بلخ شده بود، توسط یکی از غلامان خود که صند وقچه  بکتاش را دزدیده
،بجا ی جواهرات و طلا در آن اشعار مملو از عشق و سوز و گداز رابعه را یافته
و آ نرا بغرض دریافت پاداش به بادار خود داد . برادر او ازین عشق اگاهی
یافته ، باوجود پاکی آن بر خواهر خود آشفته ، حکم به قتل او داد. و را بعه
قشنگ در لحظه ها ی جوانی ، با د ل پر ارمان این دنیایی  را که از آن جز غم و
ناکامی نصیبی نداشت ، وداع نمود
پدر رابعه نظر به لیاقتش بر او لقب
(زین العرب) گذاشته بود. رابعه تخلص نداشت ، اما محمد عوفی در (لباب
الالباب ) می گوید او را(مگس روهین) می خواندند ، زیرا وقتی قطعه ذیل را
سروده بود:
خبر دهند که بارید بر سر ا یوب   ز آسمان ملخان و سر همه زرین
اگر بباره از ین ملخ بر او از صبر ؟!    سزد که بارد بر من یکی مگس روهین