بصورت برداشت بي رويه منابع، از مسائل تاثير گذار در منابع تجديد شونده خصوصا آّب و خاك به عنوان پايه هاي توسعه پايدار مي
باشد،در واقع عدم مديريت جامع ،هماهنگ و اصولي اين منابع ،در كشور كم آب ايران باعث از دست خارج شدن سريع آب ناشي از
بارش هاي جوي و ايجاد بحران هاي كم آبي شده و به سيلاب هاي ويرانگر تبديل شده و علاوه بر خسارات جاني و مالي فراوان
،سبب فرسايش و هدرفت خاك حاصل خيز زراعي ،افت كيفيت شيميايي،بيوشيميايي و فيزيكي آنها،پرشدن مخازن سدهاو تاسيسات
آبي از رسوب و….مي گردد.آبخيزداري فرآيند شناخت، برنامه ريزي،سياست گذاري و تنظيم مجموعه اقدامات در ارتباط با حفظ و
احياء منابع پايه وبرداشت معقول از منابع طبيعي در يك حوضه آبخيز با حداقل زيان مي باشد
در اين خصوص مي بايست عوامل
اقتصادي ،اجتماعي ،فرهنگي و نهادي درون حوضه وهم چنين عوامل بيروني موثر در كنشهاي دروني حوضه را مد نظر قرار داد.در
حقيقت آبخيزداري شناخت ارتباط دروني و اثر متقابل بين استفاده از اراضي ، آّب و خاك و ارتباط موجود بين مناطق بالادست
(سراب)و پايين دست حوضه (پاياب)مي باشد.در اين تحقیق بعد از بررسي سيلاب و عوامل موثر در وقوع آن نقش مديريت آبخيزداري
در كاهش خسارات ناشي از سيل بررسي شدو مديريت آبخيزداري به عنوان يكي از محورهاو راهكار هاي بسيار موثر در پيشگيري و
كاهش خسارات سيل و هم چنين به عنوان يك پارادايم جديد براي برنامه ريزي توسعه ومديريت منابع آب و خاك شناخته شد.