دعا کوبه ی باب رحمت رحیمیّه و سبب فتوح برکات شرح صدر و نور و ضیای سر است.

دعا موجب رسوخ حب ذکر الهی در دل، و منزه نفس از رَیْن شواغل است.

دعا سیر شهودی و کشف وجودی اهل کمال و تنها رابطه ی انسان با خدای متعال است.