بخشی از متن:
خودتنظیمی
سازه ای است که در دهه 1967 از سوی بندورا مطرح شد. یکی از مفاهیم مورد
تاکید نظریه شناختی- اجتماعی بندورا، مفهوم خودسامانی یا خودنظم دهی است.
منظور از خودسامانی «تولید و هدایت اندیشه ها، هیجانات و رفتارها توسط خود
فرد به منظور رسیدن به هدف است» (سانتروک ، 2004)

بندورا، یادگیری
خودتنظیمی را این گونه تعریف می کند: «توانایی شروع کردن و دست کشیدن از
فعالیت های مطابق يا مقتضیات موقعیت های اجتماعی، آموزشی و توانایی به
تعویق انداختن کارها با هدف دلخواه»