تاریخچه
آتشکده
 آتشکده به گونه‌ای از
نیایشگاه‌های زرتشتیان گفته می‌شود که آتش در جای خاصی از آن قرار دارد و
مهمترین نیایشهای دینی در آن و در برابر آتش انجام می‌گیرد.
نام
 آتشکده:
مرکب است از آتش + کده. جزء اخیر نیز مرکب است از کد+ ه نسبت است. کد از
ریشهٔ کَتَه اوستایی و آن نیز از مصدر کَن به معنی کندن مشتق شده است.
زرتشتیان معبد و آتشکده را «در ِمهر» هم می‌گفته‌اند که یادآور سنت‌های پیش
تاریخی در ایران و آیین مهر یا میتراییسم نیز هست.بنا
بر نظر احمد تفضلی اطلاعات ما در مورد آتشکده‌ها عموما از دوره ساسانی و
اسلامی است. شکل و بنای آتشکده‌ها در همه جا یکسان بوده. معمولاً ً هر
آتشکده هشت درگاه و چند اتاق هشت گوشه داشته و آتشدان در وسط بنا واقع بوده
و پیوسته آتش مقدس در آن می‌سوخته. اما با گذر زمان و به تدریج در دین
زرتشت مقرر می‌شود که آفتاب بر آتش نتابد. بنابراین آتش را در فضای باز
نگهداری نکرده و اتاقی در وسط بنا ساختند که آتشدان در آن قرار داشت. تعداد
آتشکده‌ها بسیار بود و تأسیس آن‌ها به زمان خیلی پیش از ظهور زرتشت، یعنی
زمان پیشدادیان (هوشنگ و جمشید) می‌رسید. ولی در عهد ساسانیان سه آتشکدهٔ
مشهور:
• آتشکده آذر گشسب یا آذر جشنس واقع در تکاب
• آتشکده آذربرزین‌مهر در سبزوار خراسان رضوی
• آتشکده آذر فرنبغ(یا آتشکده کاریان) در فیروز آباد فارس …