زبان امري اجتماعي و وسيله‌ اي است براي برطرف كردن نياز افراد جامعه به برقراري ارتباط با يكديگر و تفهيم و تفاهم.

تغييراتي
كه در زبان رخ مي‌دهد، تصادفي و اتفاقي نيست. بلكه تابع قوانين و قواعد
معيني است و به همين دليل، با اين كه هر زباني از صورت اصلي خود بسيار دور
شده است، مي‌توان رابطة آن را با اصل و با زبان هاي ديگري كه از آن منشعب
شده‌اند، تشخيص داد.

زبان مانند يك امر طبيعي به طريقي مشخص تحول و
تكامل مي‌يابد و به‌همين دليل بايد دانست كه تغيير يا دور شدن يك صورت
زباني از اصل و صورت قديمي خطا و غلط شمرده نمي‌شود، بلكه معلول رويدادهاي
اجتناب‌ناپذير زمان است. 

در دورة باستان هر اسم به هشت حالت مختلف صرف مي‌شد و علايم صرفي نيز تكواژهايي پاياني بود كه به واژة ساده مي‌پيوست.

در
فارسي جديد، با حذف تكواژهاي پاياني، نه تنها نظام صرف اسامي به كلي از
بين‌رفته بلكه ساخت جنس دستوري و شمار مثني نيز از دستگاه زبان خارج شده
است.

دگرگوني ديگري كه در فارسي جديد مشاهده مي‌شود، تغيير ترتيب اجزاي
جمله است. به‌عبارت ديگر، قواعد نحوي و روابط همنشيني در دستگاه اين زبان
از دورة باستان تا دورة جديد تحول يافته است.

هر زباني در هر زمان در
حال تحول است و از جهات مختلفي تغيير مي‌كند. آواها و شيوة تركيب آنها با
وضع پيشين تفاوت مي‌كند و آواهايي جديد با قوانين واج‌آرايي نويني در زبان
معمول مي‌شود …